Περίοδος εκλογών. Υποψήφιοι δήμαρχοι μιας περιοχής αγορεύουν με σκοπό να πείσουν το πλήθος. Ένας...
Aγώνας δρόμου κάνουν καθημερινά οι πολιτικοί για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στον...
Η ρύπανση της ατμόσφαιρας, του εδάφους και των υδάτων, η αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, το...
Τις προάλλες δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα μια στατιστική έρευνα σχετικά με τους νέους και τον...
Υπουργός παραιτείται ύστερα από την αποκάλυψη επιχειρηματικής του δραστηριότητας ασυμβίβαστη με...
«Συμμορία νεαρών επιτίθεται σε ηλικιωμένη για είκοσι (!) ευρώ που είχε στην τσάντα της.», «Τριάντα προσαγωγές έκανε η αστυνομία μετά τα επεισόδια μεταξύ οπαδών αντίπαλων ομάδων από τους οποίους οι 10 ήταν ανήλικοι.», «Δεκάχρονος ληστεύει συμμαθητή του απειλώντας τον με μαχαίρι μέσα στο σχολείο». Ειδήσεις που πλέον έχουν περάσει στα ψιλά γράμματα και είναι τόσο συνηθισμένες που δεν δίνουμε σημασία. Όμως υπάρχει και η τραγική πλευρά των πραγμάτων. Ενώ κάποτε μιλούσαμε για εγκληματικότητα και απευθυνόμασταν σε ενήλικες, η νεανική βία και κατ’ επέκταση εγκληματικότητα, φτάνει αισίως να κυριαρχεί παντού γύρω μας.
Βέβαια δεν πρέπει να ξαφνιάζεται κανείς για την υπάρχουσα κατάσταση, καθώς οι φορείς κοινωνικοποίησης των παιδιών υστερούν σε πολλά σημεία, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν το σκοπό τους απόλυτα. Μπορεί οι γονείς σε μια σύγχρονη πυρηνική οικογένεια να είναι πιο κοντά στο παιδί, όμως και αυτό κρύβει κινδύνους. Οι γονείς πολλές φορές, είτε αναγκάζουν τα παιδιά τους μόνιμα να ασφυκτιούν στη ζωή τους, είτε δελεάζουν τα παιδιά με υλικά αγαθά ώστε να κερδίσουν κάποιο ελεύθερο χρόνο. Άλλωστε τα πιεστικά ωράρια έχουν δημιουργήσει μια αγχώδη κατάσταση για τους γονείς, η οποία επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο με την ευθύνη ενός παιδιού. Και η λύση στην όλη παράνοια -πριν τα αγχολυτικά φάρμακα- είναι απασχόληση των παιδιών με ηλεκτρονικά παιχνίδια, τηλεοπτικά προγράμματα και ταινίες που δεν προβάλλουν τίποτα άλλο από την ωμή βία. Δημιουργώντας έτσι το παιδί, από μία νεαρή ηλικία, έναν ουτοπικό κόσμο δεν αντιλαμβάνεται την επικινδυνότητα των όπλων καταλήγοντας σε άσχημα περιστατικά.
Όμως τα περισσότερα περιστατικά νεανικής εγκληματικότητας παρατηρούνται κατά την περίοδο της εφηβείας. Τότε το παιδί βρίσκεται στο περιβάλλον του σχολείου με τα στοιχεία της κοινωνικής διάκρισης της ανεξαρτησίας αλλά και της απόρριψης εντονότερα από ποτέ. Το παιδί αντιμετωπίζει μια σύγχυση από συναισθήματα και τώρα οποιαδήποτε αδυναμία του οικογενειακού περιβάλλοντος βγαίνει στην επιφάνεια. Πρώτη και κύρια η δυσκολία των γονιών να καλύψουν τις υλικές ανάγκες του παιδιού, οδηγεί στην παρανομία, από τις ελαφρότερες μορφές μέχρι τις χειρότερες. Αν όμως λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι κάθε νέος έχει την ανάγκη να εκτονωθεί με μια σωματική άσκηση. Επειδή όμως η δυνατότητα αυτή χάνεται στο σχολείο και οι νέοι καταφεύγουν σε εξωσχολικές ομάδες νέων. Οι ομάδες αυτές, είτε ομάδες οπαδών συλλόγων είτε κομματικές ομάδες, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Νεαροί σε εμπόλεμη κατάσταση χωρίς προφανή αίτια λειτουργώντας σαν υποχείρια ‘άγνωστων’ αφεντικών προστατεύοντας ‘άγνωστα’ συμφέροντα.
Αν και η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη, στην πραγματικότητα είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί αν προσεγγιστεί με τη δέουσα υπευθυνότητα. Το τραγικότερο λάθος που κάνει το σχολείο είναι ότι αντιμετωπίζει τους νέους ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Οι εκπρόσωποι του ξεφεύγουν από τις προδιαγραφές του λειτουργήματος τους και αντί να κατευθύνουν έναν άνθρωπο με συνεχώς μεταβαλλόμενο ψυχισμό, προτιμούν να μην αναλάβουν την ευθύνη αυτή. Έτσι, είναι παραπάνω από αναγκαίο να αποσαφηνιστεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού ώστε να μπορέσει να βοηθήσει το κάθε παιδί να αποκτήσει ότι καλύτερο μπορεί να μπορεί και θέλει και όχι να επανακαταδικάζει έναν άνθρωπο εξαρχής. Αποδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο πως το σχολείο είναι υπεύθυνο για τις αρχές και τα πιστεύω του παιδιού εξίσου με την οικογένεια.
Η οικογένεια όμως έχει την ευθύνη για την πορεία του παιδιού πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής. Ένα παιδί χρειάζεται πρώτ’ απ’ όλα ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον που θα του δώσει ώθηση ώστε να πορευτεί μόνος στην πορεία. Προσδιορίζοντας το χαρακτηρισμό υγιές εννοούμε γονείς -και όχι απαραίτητα δύο, για να καταρρίψουμε τον μύθο των διαζευγμένων γονιών- αφοσιωμένους όχι μόνον στη δουλειά τους ή στα προβλήματα τους, αλλά κυρίως στα παιδιά τους. Η επαφή με το παιδί πρέπει να επιδιώκεται να γίνεται συχνή και όχι να απασχολούνται τα παιδιά μονίμως με την τηλεόραση ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Επειδή όμως η τηλεόραση είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι των παιδιών στο σπίτι, θα πρέπει οι γονείς να επιμελούνται τουλάχιστον τα παιδιά να παρακολουθούν εκπομπές που προάγουν τον πολιτισμό κι όχι τη βία. Μια προσωπικότητα τόσο εύπλαστη όσο αυτή ενός παιδιού πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή ηρεμία. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς είναι να μεταφέρουν στο παιδί τα προσωπικά τους προβλήματα και να δημιουργούν ένα κλίμα ανασφάλειας.
Περιστατικά νεανικής βίας πρέπει να αρχίσουν να θεωρούνται ως τραγικές εξαιρέσεις κι όχι ως συνηθισμένα γεγονότα. Οι κύριοι υπαίτιοι της κατάστασης, το σχολείο και η οικογένεια, μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση απλά λαμβάνοντας υπ’ όψιν ορισμένα πράγματα. Γι’ αυτό πριν πράξουμε οτιδήποτε καλό είναι να σκεφτούμε πρώτα τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών, για έναν για έναν ηπιότερο εγκλιματισμό στην κοινωνία δίχως εγκληματικότητα.
